”
ชุมชนนาสะเม็ง ถิ่นไท ข่า กะเลิง
“ ตำนานเล่าเรือซาววา ถิ่นผู้ไท ข่า กะเลิง
ฟ้อนรำเซิงเสือลากหาง ปู่ตาอ้างสักขาลาย”
เบิกคำขวัญ เอื้อนขวัญ “กุดแซ่เม็ง” ปี่กลอนเส็ง เม็งไม้ไผ่ใคร่เล่าขาน
ทั้งปู่ย่าตาทวดโอดตำนาน ก่อนยวดย่านบ้านเรือนอยู่เมืองไกล
ถิ่นเซโปนแว่นแคว้นแดนฝั่งโขง นาพานโยงวัดท่า ครายุคสมัย
ยุคสงครามจีนฮ่อก่อเปลวไฟ ทิ้งพ่อใหญ่แม่ตู้ ทิ้งอู่นอน
ถึงดงหมู นาหนาด ขยาดเสือ สีดุเหลือ หย่านหลาย ย้ายโขดขอน
ถากดินดงรวงรัง ดั่งภมร ณ นาคร ปัจจุบันบรรพชน
“ คั่นเจ้าได้ขี่ช้างกางฮ่มเป็นพระยา อย่าสิลืมชายทุกข์ผู้ขี่ควายคอนกล้า
คั่นได้ไหมอย่าลืมฝ้าย คั่นได้เป็นเมียนายอย่าลืมบ่าว
คั่นได้กินจาวหมากพร้าว อย่าลืมหมากเล็บแมวเด้อ”
แม้นผู้ได๋, ลำผญาคราลงโข่ง เสียงแคนโก่งโจ้นโจ้นมวนหลายหลาย
ทอหูกเข็น เป็นผ้าซิ่นใต้ฟ้าพราย สาวเอียงอายผู้บ่าวอ้อน สะออนใจ
มรกดตกทอดมา จากปู่ย่า หนองเรือซาว ดงหนองข่า น่าพิศสมัย
หาเฮ็ดอยู่เฮ็ดกินทั่วถิ่นไพร ทำนาไร่ปลูกฟักแฟง ลงแตงกวา
ทำข้าวเม่า ข้าวฮาง ข้าวตอกแตก ทำไว้แจกอีน้อย อ่อยบักหล้า
บุญเดือนหก บุญข้าวสากเลี้ยงปู่ตา ประเพณีอันล้ำค่า บ้านป่าไพร
เรือนเพิ่นปลูกตูบเพิ่นสร้างทางเพิ่นก่อ ขุดน้ำบ่อ ถ่อซุง กระทุ้งไหว
อัมพวัน, วัดอาราม งามวิไล เถิด...ร่มโพธิ์ร่มไทรให้ร่มเย็น
ประกาศิต คนไว ประพันธ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น